O FRANCUSKOM JEZIKU Francuski jezik (la langue française) deo je romanske grane indoevropskog jezika. Govori se u Francuskoj, u jednom delu Belgije, Švajcarske, Luksemburga, u Monaku i bivšim francuskim kolonijama (Gvajana, severozapadna Afrika, Indokina, Madagaskar i delovi Kanade). U svom razvoju, francuski je pretrpeo strane uticaje i primio u svojoj ranoj fazi oko 400 nemačkih reči (7.vek), a kasnije još 800 italijanskih (16.vek) i 200 španskih. Francuski jezik beleži tri razvojne faze, i to : (1) starofrancuski (9-14.vek), srednjefrancuski (14-16.vek) i novofrancuski (od 16.veka). Taj starofrancuski (lingua d’oil) proširio se tokom 12. i 13. veka na skoro celu Evropu, posebno na dvorovima i među plemstvom, koje je svojoj deci nalazilo francuske učitelje. Tokom 14. i 15. Veka, stogodišnji rat između Francuske i Engleske je znatno pojačao nacionalnu svest Francuza i doprineo da francuski jezik kraljevskog dvora bude prihvaćen kao nacionalni jezik. Ukazom kralja Fransoa Prvog iz 1539.godine, jezik grada Pariza priznat je kao zvanični jezik u celom kraljevstvu. Poseban doprinos razvoj francuskog jezika dala je Académie française, koja je 1639. godine započela izradu zvaničnog rečnika francuskog jezika, koji je završen 1694. godine. Uticaj francuskog jezika u Evropi je dostigao svoju kulminaciju u vreme Luja XIV (1643-1715). Kao jezik međunarodne komunikacije na tlu Evrope smatra se jezikom diplomatije. Francuski jezik je jedan od radnih jezika regionalnih i međunarodnih organizacija: OUN, NATO-a, EU, Saveta Evrope, OEBS-a.
9.7.2018.
